De eerste drie maanden op Curacao - climbing special

Lol in Jack Sparrow

Click here for English version

En dan te denken dat ik me zorgen maakte dat ik niet meer zou klimmen na mijn verhuizing…

Vanaf waar ik woon, is het vijf tot tien minuten rijden naar locaties om te klimmen. De klimscene is neiuw maar zeer actief. Het is niet moeilijk om klimpartners te vinden. Eigen baas zijn betekent ook dat ik af en toe doordeweeks kan klimmen. Hoewel er niet echt een reden voor is, omdat het nou niet bepaald druk is. Accion Directa, een team van buitenlandse klimmers, is vorig jaar begonnen met het behaken van routes hier. Het aantal routes is nog klein maar groeit snel. Qua moeilijkheidsgraden is er een goede spreiding; van vier tot acht, met een zwaartepunt rond de zes.

De twee belangrijkste gebieden op dit moment zijn Piscadera en Roi Rincon.

Eerst Piscadera. Als je vanaf het vliegveld via de Helmin Magno Wiels Boulevard richting Piscadera rijdt, is het niet te missen. Het is de heuvel links van de weg, met antennes en een radarinstallatie. Deze heeft een steile wand. Aan het rechter uiteinde is er een grote overhang. Ik heb deze muur opgemerkt toen ik hier voor het eerst kwam, maar ik kon de hoogte niet schatten omdat er geen bomen staan, alleen kreupelhout en cactussen.

Vanaf een parkeerplaats praktisch in de achtertuin van de mensen die daar wonen (wees aardig voor ze!) volg je een pad omhoog. Dit is aangelegd door Stichting Uniek Curacao en gemarkeerd met gele stenen. Deze brengt je aan de voet van de wand. Er zijn drie sectoren. De eerste sector is de overhang die zichtbaar is vanaf de weg. Nogal intensief klimmen, daarom heb ik hem zover vermeden 😉 een paar minuten bergopwaarts is de tweede sector. Deze heeft een steile muur van ongeveer 20-25 meter met routes waarvan de crux aan de bovenkant zit. Als je het pad een paar honderd meter verder volgt, bereik je de derde sector. Dit is voor mij de juweel van het klimmen hier. De routes zijn verticaal en luchtig, puzzels die opgelost moeten worden om de top te bereiken. De crux zit hier meestal onderin. Het (koraal)kalkgesteente is rauw, ongepolijst en scherp. Het is over het algemeen geen goed idee een te “dyno” te doen; tenzij je een goed idee hebt van wat je gaat pakken! Het gesteente is ook niet overal solide, maar dat is te verwachten omdat er nog niet zoveel geklommen is. Een helm is een goed idee.

Dan is er Roi Rincon, vlakbij het vliegveld. Dit gebied wordt ook onderhouden door Stichting Uniek Curacao. Ze hebben een veelvoud aan wandelpaden aangelegd, ook gemarkeerd met gele stenen, waardoor het een leuke bestemming is voor actief wandelen. Je kunt er met de auto komen en parkeren bij de bron. Daarna volg je het brede dal. Nadat deze naar rechts afbuigt, arriveer je bij de "totem"; een steile kalkstenen toren rechts van het pad. Hier in de buurt is een bonte verzameling van routes, bedoelt als een klimschool. Sommige zijn makkelijk, sommige zijn moeilijker. Als je naar de wanden kijkt, is het niet moeilijk voor te stellen dat er nog veel meer potentieel is hier, ook voor boulderen. De routes zijn korter dan in Piscadera (tot een meter of tien) maar ook steiler en met veel gaten.

De haken zien er over het algemeen goed uit. Maar er zijn plaatsen – vooral aan de bovenkant van de Piscadera-wand – waar corrosie zorgwekkend snel vordert, zelfs met 316L-staal. Haken die enkele maanden geleden zijn geinstalleerd zien eruit alsof ze er al meer dan 10 jaar zitten. Om een ​​lang verhaal kort te maken, ben ik bezig titanium haken te regelen voor Curacao. Deze kunnen de agressieve omstandigheden van dit klimaat (tropisch-maritiem) aan. Een dure aangelegenheid, maar de NKBV (Nederlandse Klim- en Bergsportvereniging), waarvan ik lid ben, gaat financiële steun verlenen aan dit initiatief. 100 punten voor de NKBV!

Na een paar keer klimmen, is mijn conclusie dat ik meer uithoudingsvermogen nodig heb 😊 vooral vanwege de steilte van de routes. Daarom ben ik recent begonnen met opzetten van mijn indoor klimmuur, die ik met mij uit Nederland heb meegenomen. De eerste fase is af. Er zit nu een reeks multiplex panelen met grepen, die naar de top van mijn woonkamer voeren, zo'n 4,8 meter hoog. Vrij hoog, dus er zit ook een anker bovenin voor een touw. Fase twee is begonnen, wordt vervolgd.

Eerder scheef ik al dat ik van plan zelf routes te gaan behaken. Uit Nederland bracht ik de benodigde apparatuur, vaardigheden en kennis mee. Maar ik ben nog niet veel verder gekomen dan een “quick scan” van de mogelijkheden bij het voormalige Fort Beekenburg. Ook dit wordt vervolgd, ik heb al die spullen natuurlijk niet voor niets meegebracht!

Dit alles zou niet mogelijk zijn zonder Stichting Uniek Curacao, die deze natuurgebieden beheert en de klimsport positief bekijkt. Voor heb ben ik aan het bekijken of voldoende Nederlandse reisboekhandels kunnen worden geinteresseerd voor een heruitgave van het lokale wandelgidsje.

Dus om het samen te vatten: qua klimmen voelen mijn eerste drie maanden op Curaçao als een snoepwinkel die je niet verwacht. Zoveel lekkers; waar beginnen?!?

Jona op de "Totem" en op de klimmuur thuis