Curacao, juli 2018 tot en met juli 2019: een samenvatting
Klik hier voor Engelse versie
Het is weer langer geleden dan ik gehoopt had. Hoog tijd voor een update!
De vorige keer dat ik een blog schreef, had ik net 1 route behaakt op het Caracasbaai eiland, vlakbij Fort Beekenburg: Unchained! De ontwikkeling van dat gebied voor het rotsklimmen vormt de aanleiding voor deze blog, maar daarover meer aan het einde. Eerst even bijpraten wat er allemaal gebeurd is sindsdien.
In de zomer van 2018 hebben we een cruise van een week gedaan in de regio: Bonaire, Aruba, Panama City en Cartagena in Colombia. Zo'n cruise is vrij passief en je bent maar heel even op een locatie, maar ik vond het wel een goede manier om in korte tijd iets van de regio te zien. Bovendien stond een cruise op mijn 'bucket list'. De aanreis van huis naar de accomodatie was de kortste ooit, 20 minuten met de auto naar de haven...
Begin September 2018 reisde ik voor de tweede keer naar Nederland. Dan zit een weekje klimmen in de Alpen er nog wel in qua weer. En dus reed ik met mijn motor naar de Lienzer Dolomiten. Waar ik met Ezra, Howard, Bas en Dick een kleine week in de Karlsbader Hutte doorbracht. Zonnig en mooie routes - zowel rotsklimmen als met de motor.
Terug in Nederland ging ik weer een maand training geven. Een soort "terug" ritueel begon zich al te ontwikkelen. Bepaalde zaken kopen, dingen regelen, vrienden bezoeken - en combineren om de beschikbare tijd goed te gebruiken. Naar Antwerpen voor een dagje film, bijvoorbeeld, gecombineerd met een bezoek aan de Decathlon.
Alleen van klimmen in Belgie kwam iets minder, omdat ik inmiddels toch wel inzag dat het buitenklimmen op Curacao behoorlijk wat laagdrempeliger is dan in Nederland. 10 minuten rijden in plaats van 2.5 uur, tel uit je winst. Wat wel onvergetelijk was, was in Dave te klimmen met Imma uit Curacao en toen Lammert tegen het lijf te lopen die het rotsklimmen adieu zei.
Eenmaal terug op Curacao deed ik wat werk om de gebruiksvriendelijkheid van de bestaande klimgebieden te verbeteren. Ook verkende ik met Bernice de zeerotsen bij Jan Thiel, een indrukwekkende wand van zo'n 30 meter hoog. Inspectie wees jammer genoeg uit dat alleen de laatste 8 meter vast genoeg zijn om te klimmen. Toch zette ik maar een abseilanker - voor de avonturiers. Het was meteen een goede mogelijkheid om ervaring op te doen met het plaatsen van een titanium "U"-anker... ik had inmiddels een donatie ontvangen van de Nederlandse Klim- en Bergsportverenigingl een groot aantal titanium boorhaken en -ankers! Met dank aan Harald en Robin van de NKBV; en Menno, mijn overbuurman, naar wie ik de haken mocht versturen vanuit Nederland via militaire post.
Qua werk zat ik najaar 2018 niet stil. Naast mijn gebruikelijke activiteiten voor mijn Europese opdrachtgever (ontwikkeling van nieuwe trainingen, videos en hier en daar een online training) was ik ook bezig contacten te leggen om lokaal training te geven. Maar dat is duidelijk een kwestie van eerst zaaien, dan oogsten. Het is voor mij - bij gebrek aan lokaal netwerk - interessant om met partners samen te werken. Dat vergt vertrouwen en vertrouwen opbouwen kost tijd. Wanneer ik dit schrijf ben ik net begonnen met mijn eerste officiele lokale training. Ook behaalde ik de accreditatie voor de nieuwe versie van ITIL. En ik deed een basiscursus Papiamentu. Tweemaal in de week, in de avond... zeker in het begin even wennen omdat ik daarvoor gewend was met de kippen op stok te gaan!
Rond de jaarwisseling was ik met mijn familie terug in Nederland. Dat was voor mij de derde keer. Deze keer alleen voor familiebezoek tijdens de feestdagen. En toen weer terug naar Curacao. Ik deed een proefduik. Die krijgt zeker een vervolg! Er was bezoek van familie en kennissen. Ik pakte het hardlopen weer op, en verliet daarbij het asfalt. En ik was bezig bij Flipside Skatepark om nieuwe boulders te schroeven.
Kort daarna was ik voor de vierde keer terug naar Nederland om te gaan skien in Oostenrijk, in Maart 2019. Dat was oorspronkelijk niet gepland, maar kwam toevallig zo uit toen ik een trainingscyclus moest verzetten. Het nuttige met het aangename verenigen, heet dat.
Mijn vijfde keer (en laatste tot nu toe) in Nederland was in Mei. Weer om te werken, maar ook voor een deel met mijn familie, waarbij we het voorheen gebruikelijke Hemelvaartbezoek aan Fontainebleau brachten. In Mei was ik ook eindelijk in staat een einde te maken aan de ellende met mijn motor, die ik als niet-ingezetene van Nederland niet meer verzekerd kreeg. Met hulp van mijn vrienden Howard en Martijn is dat toch opgelost.
Inmiddels is het weer zomervakantie en hebben we een week "staycation" achter de rug. Die week maar ook daarvoor verkennen we nog steeds het eiland, want we hebben nog niet alle stranden bezocht en nog niet overal gewandeld. Ook dit voorjaar hebben we een hoop nieuwe plekken verkend... Boka Ascension... Boka Patrick... de Aven van San Pedro... Santu Pretu... en er is nog zoveel meer... Jona is met zomerkamp zelf gaan klimmen. Na de vakantie gaat hij naar groep 3/4.
Al met al is de balans na anderhalf jaar dat ik blij ben dat ik op Curacao ben! Ik ben wel sommige dingen gaan waarderen van Nederland, ook dingen die ik niet verwacht had; bijvoorbeeld hoe groen het kan zijn in Mei. Maar andersom ook. De temperatuur op Curacao kent veel minder variatie dan in Nederland en dat geldt ook voor de lengte van de dagen (we zitten vlakbij de evenaar), dit geeft een stabiliteit die ik heel fijn vindt. Het eiland heeft veel te bieden aan buitensporters.
In November komen Howard en Ezra een weekje hierheen. Gecombineerd met een ongelofelijke batterij haken van de NKBV die stof liggen te verzamelen in mijn garage en de ontdekking dat Hilti RE-500 (zo'n beetje het beste spul om haken te lijmen) lokaal te koop is, besloot ik niet langer buiten te klimmen (ik oefen wel aan mijn wandje binnen hoor) of andere projecten op te starten tot fase 2 van de ontwikkeling van het klimgebied op Caracasbaai Eiland / bij Fort Beekenburg af is.
Daarom ging ik een paar weken geleden aan de slag. Routes verkennen, een klauterroute naar de top vrijknippen, snoeien om onderaan de routes te komen, tijdelijke ankers boven maken, routes poetsen en testklimmen... een hele klus maar vele handen maken licht werk. Masha danki Andy, Bernice, Claudio, Imma, Jamie, Rob, Samuel, Shannon, Shirley! Ik publiceer mijn plannen als onderdeel van deze blog. Mijn doel is te zorgen dat in November deze routes behaakt en te beklimmen zijn. Wanneer de topo er is, wordt die hier gepubliceerd.
Het leven is nog steeds flink in beweging. Als ik een motto moet verbinden aan het afgelopen jaar, dan kies ik: ku yudansa du nu amigunan (met de hulp van mijn vrienden) bedankt allemaal!
Wordt wederom vervolgd!
Het is weer langer geleden dan ik gehoopt had. Hoog tijd voor een update!
De vorige keer dat ik een blog schreef, had ik net 1 route behaakt op het Caracasbaai eiland, vlakbij Fort Beekenburg: Unchained! De ontwikkeling van dat gebied voor het rotsklimmen vormt de aanleiding voor deze blog, maar daarover meer aan het einde. Eerst even bijpraten wat er allemaal gebeurd is sindsdien.
In de zomer van 2018 hebben we een cruise van een week gedaan in de regio: Bonaire, Aruba, Panama City en Cartagena in Colombia. Zo'n cruise is vrij passief en je bent maar heel even op een locatie, maar ik vond het wel een goede manier om in korte tijd iets van de regio te zien. Bovendien stond een cruise op mijn 'bucket list'. De aanreis van huis naar de accomodatie was de kortste ooit, 20 minuten met de auto naar de haven...
Begin September 2018 reisde ik voor de tweede keer naar Nederland. Dan zit een weekje klimmen in de Alpen er nog wel in qua weer. En dus reed ik met mijn motor naar de Lienzer Dolomiten. Waar ik met Ezra, Howard, Bas en Dick een kleine week in de Karlsbader Hutte doorbracht. Zonnig en mooie routes - zowel rotsklimmen als met de motor.
Terug in Nederland ging ik weer een maand training geven. Een soort "terug" ritueel begon zich al te ontwikkelen. Bepaalde zaken kopen, dingen regelen, vrienden bezoeken - en combineren om de beschikbare tijd goed te gebruiken. Naar Antwerpen voor een dagje film, bijvoorbeeld, gecombineerd met een bezoek aan de Decathlon.
Alleen van klimmen in Belgie kwam iets minder, omdat ik inmiddels toch wel inzag dat het buitenklimmen op Curacao behoorlijk wat laagdrempeliger is dan in Nederland. 10 minuten rijden in plaats van 2.5 uur, tel uit je winst. Wat wel onvergetelijk was, was in Dave te klimmen met Imma uit Curacao en toen Lammert tegen het lijf te lopen die het rotsklimmen adieu zei.
Eenmaal terug op Curacao deed ik wat werk om de gebruiksvriendelijkheid van de bestaande klimgebieden te verbeteren. Ook verkende ik met Bernice de zeerotsen bij Jan Thiel, een indrukwekkende wand van zo'n 30 meter hoog. Inspectie wees jammer genoeg uit dat alleen de laatste 8 meter vast genoeg zijn om te klimmen. Toch zette ik maar een abseilanker - voor de avonturiers. Het was meteen een goede mogelijkheid om ervaring op te doen met het plaatsen van een titanium "U"-anker... ik had inmiddels een donatie ontvangen van de Nederlandse Klim- en Bergsportverenigingl een groot aantal titanium boorhaken en -ankers! Met dank aan Harald en Robin van de NKBV; en Menno, mijn overbuurman, naar wie ik de haken mocht versturen vanuit Nederland via militaire post.
Qua werk zat ik najaar 2018 niet stil. Naast mijn gebruikelijke activiteiten voor mijn Europese opdrachtgever (ontwikkeling van nieuwe trainingen, videos en hier en daar een online training) was ik ook bezig contacten te leggen om lokaal training te geven. Maar dat is duidelijk een kwestie van eerst zaaien, dan oogsten. Het is voor mij - bij gebrek aan lokaal netwerk - interessant om met partners samen te werken. Dat vergt vertrouwen en vertrouwen opbouwen kost tijd. Wanneer ik dit schrijf ben ik net begonnen met mijn eerste officiele lokale training. Ook behaalde ik de accreditatie voor de nieuwe versie van ITIL. En ik deed een basiscursus Papiamentu. Tweemaal in de week, in de avond... zeker in het begin even wennen omdat ik daarvoor gewend was met de kippen op stok te gaan!
Rond de jaarwisseling was ik met mijn familie terug in Nederland. Dat was voor mij de derde keer. Deze keer alleen voor familiebezoek tijdens de feestdagen. En toen weer terug naar Curacao. Ik deed een proefduik. Die krijgt zeker een vervolg! Er was bezoek van familie en kennissen. Ik pakte het hardlopen weer op, en verliet daarbij het asfalt. En ik was bezig bij Flipside Skatepark om nieuwe boulders te schroeven.
Kort daarna was ik voor de vierde keer terug naar Nederland om te gaan skien in Oostenrijk, in Maart 2019. Dat was oorspronkelijk niet gepland, maar kwam toevallig zo uit toen ik een trainingscyclus moest verzetten. Het nuttige met het aangename verenigen, heet dat.
Mijn vijfde keer (en laatste tot nu toe) in Nederland was in Mei. Weer om te werken, maar ook voor een deel met mijn familie, waarbij we het voorheen gebruikelijke Hemelvaartbezoek aan Fontainebleau brachten. In Mei was ik ook eindelijk in staat een einde te maken aan de ellende met mijn motor, die ik als niet-ingezetene van Nederland niet meer verzekerd kreeg. Met hulp van mijn vrienden Howard en Martijn is dat toch opgelost.
Inmiddels is het weer zomervakantie en hebben we een week "staycation" achter de rug. Die week maar ook daarvoor verkennen we nog steeds het eiland, want we hebben nog niet alle stranden bezocht en nog niet overal gewandeld. Ook dit voorjaar hebben we een hoop nieuwe plekken verkend... Boka Ascension... Boka Patrick... de Aven van San Pedro... Santu Pretu... en er is nog zoveel meer... Jona is met zomerkamp zelf gaan klimmen. Na de vakantie gaat hij naar groep 3/4.
Al met al is de balans na anderhalf jaar dat ik blij ben dat ik op Curacao ben! Ik ben wel sommige dingen gaan waarderen van Nederland, ook dingen die ik niet verwacht had; bijvoorbeeld hoe groen het kan zijn in Mei. Maar andersom ook. De temperatuur op Curacao kent veel minder variatie dan in Nederland en dat geldt ook voor de lengte van de dagen (we zitten vlakbij de evenaar), dit geeft een stabiliteit die ik heel fijn vindt. Het eiland heeft veel te bieden aan buitensporters.
In November komen Howard en Ezra een weekje hierheen. Gecombineerd met een ongelofelijke batterij haken van de NKBV die stof liggen te verzamelen in mijn garage en de ontdekking dat Hilti RE-500 (zo'n beetje het beste spul om haken te lijmen) lokaal te koop is, besloot ik niet langer buiten te klimmen (ik oefen wel aan mijn wandje binnen hoor) of andere projecten op te starten tot fase 2 van de ontwikkeling van het klimgebied op Caracasbaai Eiland / bij Fort Beekenburg af is.
Daarom ging ik een paar weken geleden aan de slag. Routes verkennen, een klauterroute naar de top vrijknippen, snoeien om onderaan de routes te komen, tijdelijke ankers boven maken, routes poetsen en testklimmen... een hele klus maar vele handen maken licht werk. Masha danki Andy, Bernice, Claudio, Imma, Jamie, Rob, Samuel, Shannon, Shirley! Ik publiceer mijn plannen als onderdeel van deze blog. Mijn doel is te zorgen dat in November deze routes behaakt en te beklimmen zijn. Wanneer de topo er is, wordt die hier gepubliceerd.
Het leven is nog steeds flink in beweging. Als ik een motto moet verbinden aan het afgelopen jaar, dan kies ik: ku yudansa du nu amigunan (met de hulp van mijn vrienden) bedankt allemaal!
Wordt wederom vervolgd!
Reacties
Een reactie posten