Stefans blog

For English version click here Tien uur vliegen gingen voorbij zonder veel bijzonderheden. Toen stapte ik met Jona (mijn zoontje) uit het vliegtuig. Mijn eerste indruk: wat is het hier heet!! Daarna de bekende perikelen. Immigratie, koffers ophalen en douane. En toen: de langverwachte hereniging met Liesbeth. Zij was al twee weken op Curacao om in te werken. Daarna de auto in. Moe van de reis komt een lawine van indrukken binnen. Qua bouwstijl doet het me denken aan de Canarische eilanden. Wel zie je meer armoede. De wegen zijn anders en tegelijkertijd vertrouwd; slechter onderhouden maar met Nederlandse verkeerslichten en –borden. Dan slaan we af en komen we in ‘onze’ wijk. Nog steeds slechte wegen, maar huizen met grote tuinen, ruim opgezet. Heel anders dan het aangeharkte Nederland. Ons huis oogt gedateerd maar is enorm. De dagen erna bekijken Jona en ik het eiland terwijl Liesbeth nog werkt. Fort Beekenburg en Westpunt. Het is erg groen. Daarna begint het jon

Voor Nederlandse versie klik hier Ten hours of flying passed without incidents. Then I left the plane with Jona (my son). My first impression: it’s hot! Then the usual stuff. Immigration, picking up suitcases and customs. And then: the long awaited reunion with Liesbeth. She had been working on Curacao for two weeks before we arrived. Into the car. Tired of the journey, an avalanche of impressions. In terms of architecture, it reminds me of the Canaries. With increased poverty. The roads are different and at the same time familiar; the asphalt is worse, but I see the usual Dutch traffic lights and signs. Then we leave the main road and arrive in our 'neighborhood'. The roads are still bad, but the houses have large gardens. Very different from the Netherlands. Our house looks old but it’s huge. The following days, Jona and go sightseeing while Liesbeth is still working. Fort Beekenburg and Westpunt. Nature here is very green. Then the juggle starts. Searc

Een snel antwoord: klimroutes maken! Rotsen genoeg, of meer dan Nederland in elk geval... om me daarmee te helpen heeft Kobe Bellinkx van het Belgian Rebolting Team (BRT) me vorig weekend een 'crash course' route behaken gegeven. Kobe bedankt!! Bij deze een impressie met foto's. Er komt meer als ik daar een begin maak! A quick answer: setting up new routes! Plenty of rock, more than in Holland at least... to help me with that Kobe Bellinkx of the Belgian Rebolting team (BRT) gave me crash course in bolting. Kobe, thanks very much!! In this post I'm sharing some photo's. More to come when I start to do it over there! Flone, 'under construction'   Een hoop materiaal te versjouwen Lots of gear to carry to the rocks Stap 1 is boren - het was al schoongemaakt Step 1 is to drill - cleaning was already done   Zeker stellen dat de haak niet kan draaien Making sure the bolt can't rotate Passen / fitting Klaar voor de haak Rea

For English version click here Eén van mijn favoriete tijdsverdrijven is hardlopen. Zoals veel hardlopers heb ik een rondje dat ik vaak herhaal. Voor mij is dat een rondje Zegerplas, iets meer dan vijf kilometer. Heel wat jaren geleden alweer ontstond er bij dat rondje een soort indeling van etappes. Eigenlijk logisch – als het niet zo lekker gaat, is de volgende bocht een makkelijker doel dan het eindpunt. (aangezien schrijven één van mijn andere favoriete tijdsverdijven is, kregen de etappes als snel verzonnen namen. Grote baai, Berg en Dal, Dodemansdijk… dat soort werk. Ik houd ervan om een beetje beleving toe te voegen J ) Gaandeweg ontwaar ik in onze emigratie ook etappes. Je zou het ook over fasen kunnen hebben, maar dat voelt niet helemaal goed. Dat heeft te maken met mijn achtergrond als project management trainer. In die wereld wordt een fase vaak gezien als een beheersinstrument. Zitten we nog op koers? Moeten we doorgaan op dezelfde weg? Je sluit de ene fa

For Dutch version click here One of my favorite pastimes is running. Like most runners, I have a circuit I repeat quite often. My circuit I call a “rondje Zegerplas”, a run around a local lake. It’s a little of five kilometers. Years and years ago, while running this circuit, a system of laps came into existence. It’s to be expected, I guess – if running isn’t going well, it’s easier to focus on the next bend than the end destination. (as writing is also one of my favorite pastimes, these laps quickly received names. The Bay, Hill and Valley, Dead Man’s Dyke… that kind of stuff. I like to add to the experience J ) As time progresses, I’m starting to see that our emigration consists of laps as well. You could also call them ‘phases’ or ‘stages’, but that doesn’t feel entirely right. This has to do with my background as a project management trainer. In the world of project management, stages are often seen as a control. Are we still on course? Should we go on without cha

( For English version click here ) Er komt een grote verandering aan voor mij, Liesbeth (mijn partner) en Jona (ons zoontje). Ik schrijf deze blog figuurlijk vanaf een grote, logge trein die nu eindelijk een beetje vaart begint te krijgen. Die trein heet "emigratie" en heeft als bestemming Curacao... De eerste plannen ontstonden rond de laatste jaarwisseling, toen Liesbeth solliciteerde op een functie bij het ziekenhuis daar. Een hernieuwde kennismaking; zij heeft daar in de jaren negentig al gewerkt. Eind dit voorjaar ging de kogel door kerk en was er overeenstemming. Zelf ben ik van plan een bedrijf op te richten en daar vandaan training- en ontwikkelingsdiensten aan te bieden. De afgelopen vier jaar heb ik veel met expats gewerkt. Het heeft me van dichtbij laten ervaren dat emigreren goed kan gaan. Maar nu het persoonlijk wordt, is het natuurlijk weer anders. Allerlei emoties komen langs; nieuwsgierigheid, zorgen en hoop, om er maar een paar te noemen. Omdat het niet

( For Dutch version click here ) There is a big change ahead for me, Liesbeth (my wife) and Jona (our son). Figuratively speaking I'm writing this blog from a train - a big and cumbersome one - that is finally starting to pick up speed. The train's name is "emigration" and its destination is Curacao... The plan started to materialize in the beginning of 2017. Liesbeth applied for a job at the hospital of Willemstad. For her, this was a renewed acquaintance; she worked there in the nineties. In the spring she was accepted for the job. I am planning to found my own business and deliver services in the field of training and development. The last four years I have worked extensively with expats. It has shown me from close by that moving abroad can be done. Now that it's personal, however, it's a different experience of course. All kinds of emotions pass by; curiosity, worries and hope to name a few. The fact that this change also affects my son works in