Stefans blog

De volgende dag riep de machinemeester Frank bij zich. Frank was verrast en betrad het kantoor, niet wetend wat hij moest verwachten. “Weet je Frank”, zei hij, “dat heb je heel goed gedaan. Ik heb hier een brief van het Ministerie van Landbouw waarin het Ministerie van Welzijn wordt bedankt voor het bijstellen van de Dideleomachine. Zonder jou was dat nooit gebeurd.” “Dank u wel”, zei Frank, die een warm gevoel kreeg. “Ik denk dat het goed zou zijn in het vervolg contacten te onderhouden met het volk. Zou jij dat op je willen nemen?” vroeg de machinemeester. “Tja, ik weet niet goed hoe ik dat doe…”, peinsde Frank. “Heel simpel. Doe gewoon wat je nu ook hebt gedaan”, opperde de machinemeester. “Wat, mijn brood eten bij de poort? Dat kan ik natuurlijk wel doen. “ Zo gezegd, zo gedaan. Regelmatig at Frank zijn brood buiten de poort. Maar omdat het lente was, en dus elke dag regende, bleef hij wel onder het afdak van de poort zitten. Een tijdje later kwam er een nors kijkend...

In Tierlala, de hoofdstad van het Warzoos, stond het paleis van de koning. Het was een schitterend gebouw. De muren waren van marmer, de gordijnen van fluweel en de daken van goud. Er waren vele spitse torens. Die waren zo hoog, dat je er prachtig uitzicht had over het hele land. Nou ja, bijna het hele land. Want in het westen van de stad werd het zicht geblokkeerd door een gigantische machine. De machine zelf, een grijs, vierkant gebouw, was niet zo hoog, maar uit het dak stak een massa pijpen. Die waren gemaakt van allerlei glimmende metalen; dik, dun, recht, gekromd; van alles door elkaar. De pijpen waren hoger dan de torens van het paleis en ontnamen het uitzicht. Niet elke koning zou blij zijn met een gebouw dat hoger was dan zijn paleis. Maar deze koning, Nidos was zijn naam, deed er niets aan. Net als zijn voorgangers voor hem. Deze machine, de Dideleomachine, was namelijk heel belangrijk voor het welzijn van zijn koninkrijk. Op een mooie dag in de lente trokken de herauten...

Eindelijk mag ik me legaal met twee wielen minder dan normaal over het asfalt te begeven. Twee weken geleden was het zover. Na driekwart jaar mocht ik mijn rijbewijs A bij het gemeentehuis ophalen.  Driekwart jaar een achtbaan van nieuwe ervaringen. Een begin vol optimisme en enthousiasme. Toen terugval en stagnatie, gevolgd door versnelling en resultaat. Mijn begrip van de term ‘defensief rijgedrag’ dat moest veranderen van “voorzichtig en erachter” naar “kijken,  gas en ervoor”, een behoorlijke verandering in mijn rijgedrag. De schrik van de eerste keer op een drukke snelweg zonder bescherming van airbags en kooi. Instructeurs die me op verschillende manieren iets probeerden bij te brengen, variërend van “mijn oma geeft meer gas dan jij” tot “dat ging helemaal niet verkeerd, ***”. En ten slotte de toets van het examen, die een einde maar ook een begin markeerde. Want toen begon het leren pas echt. Mijn persoonlijke verandering van automobilist tot motorrijder heeft me...